Owczarek Niemiecki
Kraj pochodzenia - Niemcy.
Klasyfikacja FCI - Grupa 1 - Psy pasterskie izaganiające.
Sekcja 1 - Owczarki z egzaminem pracy.
Wykorzystanie - Wielostronny pies użytkowy,pasterski i służbowy.
Wrażenie ogólne
Owczarek Niemiecki jestśredniej wielkości, lekko wydłużony, silny i dobrze umięśniony, o suchychkościach i zwartej całej budowie.
Ważne proporcje wymiarowe
Wysokość w kłębie wynosidla psów 60 cm do 65 cm, a dla suk 55 cm do 60 cm. Długość korpusu przewyższawymiar wysokości w kłębie o około 10 do 17 %.
Usposobienie
Owczarek Niemiecki musimieć usposobienie wyważone, o silnych nerwach, pewności siebie, absolutnej szczerościi być ( poza drażnieniem ) całkowicie łagodnym, a do tego czujnym i dającym sięszkolić. Musi posiadać odwagę, ciętość i twardość, aby być wykorzystanym jakopies do towarzystwa, stróżujący, obronny, służbowy i pasterski.
Budowa
Głowa
Głowa jest klinowata,odpowiednia do wielkości tułowia ( długość około 40 % wysokości w kłębie ), beznadmiernego wyrazu ciężkości ani wydłużenia, w ogólnym wrażeniu sucha iwyraźnie szeroka pomiędzy uszami. Czoło, widziane z przodu i z boku, jest niecowypukłe i bez lub jedynie za słabo zaznaczoną bruzdą środkową. Stosunekmózgowio- do trzewioczaszki wynosi 50 do 50 %. Szerokość mózgowioczaszkiodpowiada w przybliżeniu długości mózgowioczaszki. Mózgowioczaszka ( patrząc odgóry ) zwęża się równomiernie od uszu, aż do nasady nosa ze skośnieprzebiegającym, niezbyt silnie wykształconym przełomem czołowym i przechodzi wklinowato przebiegającą trzewioczaszkę ( kufę ). Szczęka i żuchwa są silnie rozwinięte.Grzbiet nosa prosty, siodło lub wygarbienie są niepożądane. Wargi są napięte,dobrze przylegające, o ciemnym zabarwieniu. Płytka nosowa musi być czarna.
Uzębienie
Musi być silne, zdrowe ikompletne ( 42 zęby zgodnie z wzorem zębowym ). Owczarek niemiecki ma zgryznożycowy, tzn. siekacze muszą zachodzić na siebie nożycowo od środka, przy czymsiekacze szczęki wychodzą nożycowo przed siekacze żuchwy. Zgryz cęgowy,tyłozgryz i przodozgryz są wadliwe, jak również większe przerwy między zębami (układ z lukami międzyzębnymi ). Wadliwa jest również prosta linia zębowasiekaczy. Kości szczęki muszą być silnie rozwinięte, aby zęby mogły być głębokoosadzone w listwie zębowej.
Oczy
Średniej wielkości,kształtu migdała, nieco skośnie osadzone, niewyłupiaste, barwą dostosowane doumaszczenia, możliwie ciemne, wyraz oczu żywy, pojętne, wskazujące na pewnośćsiebie.
Uszy
Owczarek Niemiecki ma uszystojące, o średniej wielkości, które noszone są prosto i są jednakowoskierowane ( nie ściągnięte w bok ), są zakończone w szpic i małżowinamiustawione do przodu. Uszy miękkie lub wiszące są wadliwe. Uszy położoneprzylegająco do tyłu w czasie ruchu lub w stanie spoczynku nie są wadliwe.
Szyja
Powinna być silna, dobrzeumięśniona i bez nadmiaru skóry ( podgardla ). Ułożenie pod kątem 45 stopni dokorpusu.
Korpus
Górna linia przebiega bezwidocznych przerw od nasady szyi, poprzez dobrze ukształtowany kłąb i przecałkiem lekko opadający grzbiet, aż do lekko opadającego zadu. Grzbiet jestsztywny, silny i dobrze umięśniony. Lędźwie są szerokie, silnie ukształtowane idobrze umięśnione. Zad powinien być długi i lekko opadający ( około 23stopnie do poziomu ) i bez zaburzenia linii górnej przechodzić w osadzenieogona.
Pierś
Powinna być wyraźnieszeroka, dolna część piersi możliwie długa. Głębokość klatki piersiowej powinnawynosić około 45 % do 48 % wysokości w kłębie.
Żebra
Powinny wykazywaćumiarkowane uwypuklenie, klatka piersiowa beczkowata, jak i z płaskimi żebramijest wadliwa.
Ogon
Sięga co najmniej do stawuskokowego, jednak nie poza środek śródstopia. Od spodu jest nieco obficiejowłosiony i noszony jest miękkim łukiem, przy czym w podnieceniu i w ruchu możebyć bardziej podniesiony, jednak nie powyżej linii poziomej. Zabrania siękorekt operacyjnych.
Kończyny przednie
Kończyny przednie widzianez boku są proste, widziane z przodu są absolutnie równoległe. Łopatka i ramięsą jednakowej długości i poprzez silne umięśnienie, ściśle przylegają dokorpusu. Kąt pomiędzy łopatka i ramieniem powinien wynosić 90 stopni, z regułydo 110 stopni. Łokcie, zarówno w spoczynku, jak i w ruchu nie mogą być aniodstające, ani wklęśnięte. Przedramiona, widziane z boku, są proste iabsolutnie do siebie równoległe, suche i silnie umięśnione. Śródręcze madługość około 1/3 przedramienia i znajduje się pod kątem 20 do 22 stopniwzględem niego. Zarówno zbyt skośnie ustawione, jak i zbyt stromo ustawioneśródręcze ogranicza użytkowość, szczególnie w zakresie wytrzymałości.
Łapy
Są okrągłe, dobrzezamknięte i uwypuklone, opuszki twarde, ale nie szorstkie. Pazury silne i ociemnej barwie.
Kończyny tylne
Ustawione są nieco dotyłu, przy czym widziane od tyłu, stoją równolegle względem siebie. Udo ipodudzie są w przybliżeniu tej samej długości i tworzą kąt około 120 stopni,uda są silne i dobrze umięśnione. Stawy skokowe są silnie ukształtowane i sztywne,śródstopie stoi pionowo pod stawem skokowym.
Aparat ruchu
Owczarek Niemiecki jestkłusakiem. Kończyny muszą być tak dopasowane do siebie pod względem długości ikątowania, aby bez znacznej zmiany linii grzbietu, kończyny tylne mogły sięgaćaż pod tułów, a kończyny przednie powinny równie daleko sięgać w przód. Każdaskłonność do przekątowania kończyn tylnych zmniejsza sztywność i wytrzymałość,a zatem użytkowość. Przy prawidłowych proporcjach budowy i kątowaniu, uzyskujesię pokrywający przestrzeń, płasko nad ziemią działający aparat ruchu, któryumożliwia niezmordowany ruch w przód. Przy wysuniętej do przodu głowie i lekkouniesionym ogonie, w spokojnym kłusie uzyskuje się lekko drgającą, ale nieprzerywaną linię przebiegającą od szczytu uszu, poprzez kark i grzbiet, aż dokońca ogona.
Skóra
Jest luźno dolegająca, alebez tworzenia fałd.
Jakość włosa
Prawidłowa okrywa włosowaowczarka niemieckiego, to twardy włos z podszerstkiem. Włos okrywowy powinienbyć możliwie gęsty, właściwie twardy i dobrze przylegający. Na głowie, włączniez wnętrzem uszu, na przednich częściach kończyn, łap i palców nieco krótszy igęściejszy. Na tylnych częściach kończyn, włos przedłuża się, aż do stawów śródręcza,względnie do stawów skokowych, na tylnych częściach ud, tworzy umiarkowaneportki.
Umaszczenie
Czarne z czerwonobrązowym,brązowym, żółtym do jasnoszarego podpalaniem. Czarne lub szare jednobarwne, zszarymi lub ciemniejszymi przesianiami, czarnym czaprakiem i maską.Dopuszczalne, ale niepożądane są nieznaczne, małe białe znamiona na piersi, jakrównież jasne części wewnętrzne. Płytka nosowa we wszystkich rodzajachumaszczeń musi być czarna. Brak maski, jasny do rażącego kolor oczu oraz jasnedo białych znakowania na piersi i częściach wewnętrznych, jasne pazury iczerwoną końcówkę ogona należy oceniać jako braki pigmentacji. Podszerstekwykazuje lekko szare ubarwienie. Umaszczenie białe jest niedopuszczalne.
Wielkość i waga
Psy - wysokość w kłębie 60 cm do 65 cm, waga 30 kg do 40 kg
Suki - wysokość w kłębie 55 cm do 60 cm, waga 22 kg do 32 kg
Jądra
Psy powinny mieć dwawyraźnie normalnie rozwinięte jądra, które znajdują się całkowicie w workumosznowym.
Braki zębowe
Wszystkie odchyłki od zgryzunożycowego i wzoru zębowego, o ile nie chodzi o wady dyskwalifikujące.
1. Kość nosowa
2. Szczęka
3. Kość czołowa
4. Kość potyliczna
5. Łuk jarzmowy
6. Żuchwa
7. Oczodół
8. Pierwszy krąg szyjny - Atlas
9. Szósty krąg
10. Pierwsze żebro
11. Dwunaste żebro
12. Rzekome, trzynaste żebro
13. Mostek - część początkowa
14. Mostek - część końcowa
15. Trzeci wyrostek kolczytsy piersiowy
16. Trzynasty wyrostek kolczysty piersiowy
17. Pierwszy wyrostek kolczysty lędźwiowy
18. Siódmy wyrostek kolczysty lędźwiowy
19. Kość krzyżowa
20. Kręgi ogonowe
21. Łopatka
22. Kość ramienna
23. Kość promieniowa
24. Kości przedramienia (kość łokciowa i promieniowa razem)
25. Nadgarstek
26. Śródręcze
27. Palce przedniej kończyny
28. Miednica
29. Staw biodrowy
30. Kość udowa
31. Rzepka kolanowa
32. Kość piszczelowa
33. Kości podudzia (kość strzałkowa i piszczelowa razem)
34. Staw skokowy
35. Śródstopie
36. Palce tylnej kończyny
Szkieletkończyn
Kończyny przednie połączone są ze szkieletem osiowym za pomocą silnychmięśni przyczepionych do mocnych i płaskich kości zwanych łopatkami. W dolnymkońcu łopatka połączona jest stawem z kością ramieniową, a z kolei ta - kościąpromieniową i kością łokciową. Poniżej znajduje się nadgarstek, który składasię z pojedynczych i małych kości ułożonych w dwóch rzędach. Ruchy nadgarstkagłównie ograniczone są do ruchu w górę/w dół, jednakże jest on w stanie wykonaćnieznaczne ruchy skrętne. Łapa zbudowana jest z pięciu kości śródręcza, czylipalców, z których każde składa się trzech małych kostek. Każdy z palcówzakończony jest potężnym pazurem. Najmniejszy, wewnętrzny, palec nie dotykaziemi. Kończyny tylne połączone są ze szkieletem poprzez miednicę, która toskłada się z trzech parzystych kości. Tworzą one bardzo mocną obręcz połączonąz kością krzyżową kręgosłupa. Po obu stronach miednicy znajdują się panewki, wktórych spoczywają główki kości udowych. Kości te drugim swym końcem łączą sięz dwiema, częściowo zrośniętymi, kośćmi: piszczelową i strzałkową, tworząckolano. Poniżej kość piszczelowa łączy się ze śródstopiem poprzez staw skokowy.Tylna łapa składa się z 4 palców zakończonych pazurami; czasami zdarza się, żew połowie długości stopy znajdzie się piąty palec, tzw. "wilczypazur", który należy usunąć. Normalnie w tym miejscu, pod skórą, znajdujesię tylko mała kostka, którą da się wyczuć palcami.
Mięśnie
Cały szkielet okryty jest warstwami mięśni, które bardzo precyzyjniekontrolują ruchy psa. Mięśnie działają w przeciwstawnych parach bądź grupach -np. jeden mięsień powoduje zginanie stawu, a drugi jego prostowanie. Mięśnie sąbogato zaopatrzone w nerwy i naczynia krwionośne.
1. Mięsień unosiciel wargi górnej
2. Mięsień szczękowo-nosowy
3. Mięsień zamykający wargi
4. Mięsień policzkowy
5. Mięsień żwaczowy
6. Mięsień jarzmowy
7. Mięsień skroniowy
8. Mięsień piersiowo-językowy
9. Mięsień poruszający muszlą ucha
10. Mięsień piersiowo-głowowy
11. Mięsień kluczowy szyjny
12. Mięsień kluczowy ramienny
13. Mięsień czworoboczny
14. Mięsień zębaty brzuszny
15. Mięsień ramieniowo-szyjny
16. Mięsień naramienny
17. Mięsień trójgłowy ramienia
18. Prostownik nadgarstka promieniowy
19. Prostownik palcowy wspólny
20. Prostownik palcowy boczny
21. Prostownik nadgarstka łokciowy
22. Zginacz nadgarstka łokciowy
23. Odwodziciel długi pierwszego palca
24. Mięsień najszerszy grzbietu
25. Mięsień piersiowy głęboki
26. Mięsień brzuszny prosty
27. Mięsień brzuszny skośny
28. Napinacz powięzi szerokiej uda
29. Mięsień najdłuższy uda
30. Mięsień pośladkowo powierzchniowy
31. Mięsień dwugłowy uda
32. Mięsień półściągnięty
33. Mięsień przedni piszczelowy
34. Prostownik długi palcowy stopy
35. Mięsień strzałkowy długi
36. Zginacz palców
37. Mięsień trójgłowy łydki
Historia
Kiedy w Europie Środkowej rozwinął się ruch kynologiczny, a jednocześnierozwój miast pociągnął za sobą wzrost przestępczości, zrodziło sięzainteresowanie psem służbowym. W Niemczech utworzono związek, którego celembyło popieranie hodowli psów owczarskich, w których widziano dobry materiał napsa służbowego dla wojska i policji. Związek ten nazywał się Phylax. Poośmiu latach działalności Phylaksu powstał nowy związek, utworzony przezrotmistrza Maxa von Stephanitza 3 kwietnia 1899 roku. Kiedy Von Stephanitz wrazze swoim przyjacielem Arturem Mayerem był w Karlsruhe na wielkiejogólnokrajowej wystawie hodowlanej, ich uwagę zwrócił jeden z prezentowanych natej wystawie psów. Był to pracujący owczarek w typie pierwotnym, silny,wytrzymały i sprężysty. Pies nazywał się Hektor Linksrhein i stał sięnowym nabytkiem Von Stephanitza do jego psiarni w Grafrath. Hodowca nadał munowe imię Horand von Grafrath i zarejestrował go pod numerem 1 w księdzehodowlanej owczarków niemieckich. Właściciel psa opisał go słowami: "Horanducieleśniał dla entuzjastów rasy spełnienie ich najdroższych marzeń. Był topies, jak na te czasy, duży (61 cm), o potężnej budowie, pięknych liniach i szlachetnejgłowie. Był silny i sprężysty, jak stalowy drut. Jego wspaniałej budowieodpowiadał charakter. Horand był cudowny w posłusznej wierności dla swego pana,był prostolinijny i szczery. Miał naturę gentlemana, połączoną z nieograniczonąpasją życia i pracy. Mimo że nie przeszedł gruntownej tresury w młodym wieku,był przy boku swego pana uważny na jego najmniejsze skinienie. Pozostawiony samsobie, stawał się skończonym rozrabiaką i niepoprawnym prowokatorem bójek.Zawsze dobrze usposobiony wobec spokojnych ludzi, nieufny, ale nieulękły wobecobcych, uwielbiał dzieci. Jego błędy w zachowaniu były wadami wychowania, nigdyskłonnościami charakteru. Horand cierpiał po prostu na nadmiar niespożytejenergii, był szczęśliwy i wniebowzięty, kiedy ktoś się nim zajął – był wtedynajszczęśliwszym z psów." Max von Stephanitz swoje założenia hodowlaneoraz doświadczenia związane z tym przedsięwzięciem opisał w monografii DerDeutsche Schäferhund in Wort und Bild. Od chwili odkrycia Horanda, VonStephanitz i jego współpracownicy rozpoczęli poszukiwanie suk, w którychwystępowały elementy zbliżone do Horanda, aby rozpowszechnić jego typ. Wstępnieselekcjonowano szczenięta tuż po urodzeniu, a końcowa selekcja następowała wwieku, kiedy ich charakter, temperament i budowa mogły być ostateczniezakwalifikowane. Hodowlę owczarka niemieckiego budowano na Horandzie i jegopotomkach, stosując inbred i ostrą selekcję potomstwa. Nowa krew do chowuwsobnego była wprowadzana przez suki, zawsze jednak pochodzące z użytkowych gniazdpasterskich. W wyniku chowu krewniaczego i upodobań niektórych hodowców dodużych psów, hodowla owczarka przybrała w pierwszym ćwierćwieczu XX stulecianie taki kierunek, jaki obrali założyciele rasy. Około 1925 roku psy tej rasy,jako całość, stały się wysokie, kwadratowe i niezgrabne, brak im było cech,które były wymagane przez Stephanitza jako ideał. Notowano ponadto coraz więcejwad charakteru oraz mnożyły się braki w uzębieniu. W roku 1922 Max vonStephanitz wprowadził system regularnych przeglądów licencyjnych, na którychanalizowano i przeprowadzano surową krytykę, każdego kandydującego do rozpłodupsa, z dokładnym opisem i poleceniem, jak go hodować. W roku 1925 odbyła się weFrankfurcie nad Menem wystawa, na której poddano surowej ocenie owczarki iwyselekcjonowano osobniki, mające mieć od tej pory najsilniejszy wpływ nakształtowanie rasy według założeń Von Stephanitza. Zwycięzcą wystawy zostałpies Klodo von Boxberg.
Nauka przychodzenia do właściciela
Nawyk przychodzenia do człowieka wyrabiamy u szczeniaka jużw ciągu pierwszych tygodni pobytu. Maluch biega po domu jest np. w kuchni.Stajemy jak najdalej od niego, ale w tym samym pomieszczeniu i wołamy Dusty,Dusty, przeplatając imię cmokaniem, zachęcającym do jedzenia. Jeśli piesek niereaguje od razu trzeba przykucnąć i ponowić wołanie. Gdy przyjdzie, nagradzamygo kawałkiem mięska, głaszczemy, chwilę czasu poświęcamy na zabawę. Po okołopół godzinie ćwiczenia powtarzamy i w ten sposób przywołujemy malucha ok. 10razy dziennie. Po dwóch dniach zwiększamy odległość i przywołujemy pieska znajdalszych zakątków mieszkania i za każdym razem nagrzdzamy smakołykiem,głaszczemy, chwalimy. Nawet jeśli szczeniak pzrybiega do nas od razu pełnymgalopem, to i tak nie pzrestajemy ćwiczyć. Właśnie na tym etapie częstopopełnia się błędy. Właściciele pzrestają podawać smkołyki (bo on już wie o cochodzi), albo nie przywołują psa kilka razy w ciągu dnia. Dlatego pies iwłaściciel muszą nabrać nawyków: pies, że pzrychodzi na wezwanie, właściciel,że nagradza go za każde pzryjście. Błędem jest twierdzenie, że po jakimś czasiewystarczy tylko chwalenie. Czy gdyby pracodawca na koniec miesiąca najpierw nampłacił, a po paru miesiącach tylko klepał po plecach, mielibyśmy ochotę nadalszą pracę? Na wychowanie psa trzeba spojrzeć właśnie pod tym kątem. Psanależy wyprowadzać na spacer nie przy okazji zakupów czy wynoszenia śmieci. Mato być czas poświęcony wyłącznie psu.
Naukasiadania
Bierzemy do ręki smakołyk, pokazujemy małemu i mówimy"siad", jednocześnie przesuwając rękę nad głową psa w kierunku ogona.Szczeniak chcąc dosięgnąc pzrysmaku, może początkowo podskakiwać, wiercić się,cofać, ale zapewniam, że w końcu usiądzie. Wtedy oczywiście nagradzamy go ichwalimy. W wyjątkowo trudnych przypadkach piesków o bardzo dużym temperamenciemusimy ćwiczyć przy ścianie, w narożniku, wtedy sytuacja zmusi malucha byusiadł. Siadanie to czynność, której najłatwiej psa nauczyć.
![]()
Naukachodzenia przy nodze
Mając w lewej ręce smakołyk, a w prawej smycz, cokilkanaście kroków podakrmiamy małego, powtarzając "równaj". W tensposób sprawimy, że pies, idąc z nami będzie się niemal cały czas wpatrywał sięw nas. Przynajmnie tak to wygląda gdy patrzy się z boku. Z czasem ograniczamypodawanie smakołyków w tym ćwiczeniu. Gdy piesek próbuje się wyrwać do przodulub pozostać z tyłu mówimy, "równaj" i tylko wkładamy rękę dokieszeni. Oczywiście co jakiś czas musimy nagrodzić małego. Z czasem dodajemykomendy "w prawo", "w lewo", z jednoczesną zmianą kierunkuo 90o i "zwrot" kiedy to obracamy się o 180o, apiesek obchodzi nas za plecami. Jeśli maluch zachowuje się poprawnie, ćwiczymyto samo w biegu, szczególnie skupiając się na biegu po kole, gdyż to będzieniezbędne podczas wystawy.
