Bernański Pies pasterski

"Rasa została oficjalnie uznana w 1913 roku. Przodkowie berneńskiego psa pasterskiego zostali sprowadzeni do Szwajcarii przed ponad dwoma tysiącami lat przez najeźdźców - żołnierzy rzymskich. Psy te nadal żyją na farmach środkowej Szwajcarii, mimo iż pod koniec XIX wieku rasa uległa niemal całkowitej degeneracji i straciła swój charakterystyczny wygląd. Berneńskim psom pasterskim, używanym dawniej przez tkaczy z Berna do poganiania i oddzielania stad oraz stróżowania, groziła niepewna przyszłość. Na szczęście pozostała odpowiednia liczba psów, która wystarczyła do poprawy typu w podjętym przez hodowców i zakończonym sukcesem programie reaktywacji rasy. W 1907 roku powstał klub miłośników rasy, a berneński pies pasterski zdobył sympatię i miejsce w wielu szwajcarskich domach.

Szata i umaszczenie

Berneńczyk jest psem trójkolorowym, wyłącznie czarno-rudo-białym. Barwy te są umieszczone u każdego osobnika tak samo: czarny płaszcz z brązowo-rudymi plamami na kończynach, klatce piersiowej, policzkach i nad oczami. Białe znaczenia znajdują się w ściśle określonych miejscach: duża plama na klatce piersiowej (najbardziej pożądana w kształcie krzyża), strzałka na głowie, koniec ogona i łap. Takie umaszczenie jest charakterystyczne dla szwajcarskich psów pasterskich. Sierść jest gęsta, jedwabista, długa i lekko falowana, bez loków.

Budowa

Berneński pies pasterski jest mocny, duży, lecz nie ociężały. Długi ogon, bujnie owłosiony, trzymany jest nisko podczas spoczynku, uniesiony nie powinien sięgać powyżej linii grzbietu. Ciemnobrązowe oczy są owalne. Uszy osadzone wysoko swobodnie opadają wzdłuż policzków.

Charakter i zachowanie

Berneńskie psy pasterskie są godne zaufania, spokojne, przyjacielskie i odważne, ale nie agresywne. Oddane psy rodzinne, ze swym łagodnym charakterem i przyjaznym zachowaniem, muszą czuć się pełnoprawnymi członkami rodziny. Z przyjemnością uczestniczą w tresurze posłuszeństwa, traktując ją jako przedłużenie zabawy.